ostatni cesarz Rosji, panujący od 1894 r, syn Aleksandra III z dynastii Romanowów, święty prwosławny. Dążył do rozszerzenia wpływów rosyjskich na Bałkanach i w Azji. Nie godził się na żadną formę autonomii dla Kraju Nadwiślańskiego tj. Królestwa Polskiego. Po rewolucji lutowej zmuszony do abdykacji, zamordowany przez bolszewików z całą bliską mu rodziną.

rosyjski polityk, prawnik, premier Rządu Tymczasowego. W 1905 r. wstąpił do partii eserowców. Po rewolucji lutowej wszedł w skład Tymczasowego Komitetu Dumy Państwowej a także został wiceprzewodniczacym Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. W Rządzie Tymczasowym ks. Lwowa zajmował stanowisko ministra sprawiedliwosci i ministra wojny, od 21 lipca 1917 r. premier Rządu Tymczasowego a od września tego roku naczelny wódz. Po przejęciu władzy przez Lenina podejmował inicjatywy antybolszewickie, wyemigrował ostatecznie do USA.

właśc Włodzimierz Ilicz Ulianow, przywódca bolszewicki i przywódca rewolucji październikowej, pierwszy przywódca Rosji Radzieckiej.Teoretyk ideologii komunizmu, twórca tez kwietniowych wzywających do rewolucji socjalistycznej. Po przejęciu władzy przez bolszewików - przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych, twórca czerwonego terroru, zwolennik brutalnego prześladowania opozycji i klas posiadających, autor komunizmu wojennego, zwolennik eksportu rewolucji.

właśc. Bronstein, jeden z najważniejszych przywódców bolszewickich, przewodniczący Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego w Piotrogrodzie w czasie rewolucji październikowej, komisarz ludowy spraw zagranicznych, główny organizator Armii Czerwonej. Po smierci Lenina konkurent do włądzy Stalina, zwalczany i usuniety z partii, wydalony z ZSRR, zamordowany w Meksyku przez słuzby radzieckie.

dwódziesty ósmy prezydent USA, politolog, od r. 1902 rektor Uniwersytetu w Princeton, z jego inicjatywy USA przystąpiły do I wojny światowej w 1917 r., co przeważyło o losach tej wojny na korzyść ententy. W styczniu 1918 r. przedstawił przed Kongrsem cele, które USA chce osiągnąć w wojnie (14 punktów Wilsona). Dokument stał sie podstawą traktaty wersalskiego. Przyczynił sie też do założenia Ligi Narodów, za co otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla.

francuski polityk, pisarz i lekarz, deputowany do parlamentu III Republiki, znakomity mówca, minister spraw wewnętrznych i premier Francji w latach 1906-1909, w 1907 r. doprowadził do sojuszu trójporozumienia. premier w latach 1917-1920, współtwórca traktatu wersalskiego. Zajmował pozytywne stanowisko wobec polskich postulatów. Po porażce w wyborach prezydenckich w 1920 r. wycofał się z polityki.

premier Wielkiej Brytanii w latach 1916-1922, minister wojny w 1916 r., jeden z sygnatariuszy traktatu wersalskiego. Był przeciwnikiem utworzenia silnej Polski i oddania Polakom Górnego Śląska, pomysłodawca plebiscytów w okręgach olsztynskim i kwidzyńskim.

włoski polityk, premier, profesor prawa, reprezentował Włochy podczas konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r., współtwórca traktatu wersalskiego, pełnił wiele waznych funkcji państwowych.

włoski polityk i dziennikarz poczatkowo socjalistyczny, główny założyciel i przywódca ruchu faszystowskiego, premier Włoch w latach 1922-1943, następnie do 1945 r. przywódca Włoskiej Republiki Socjalnej.

hiszpański dyktator wojskowy, przywódca antyrepublikańskiego przewrotu (1936-1939), szef państwa Hiszpanii, premier rządu, naczelny dowódca sił zbrojnych i przewodniczący organizacji politycznej Falanga.

portugalski polityk, profesor ekonomii, premier Portugalii1932-1968, minister finansów i minister wojny. Twórca tzw. Nowego Państwa (Estado Novo), w którym sprawował władzę dyktatorską.

radziecki dyktator pochodzenia gruzińskiego, formalnie pełniący obieralne kadencyjne funkcje sekretarza generalnego KPZR oraz premiera ZSRR. Posiadał nieograniczoną władzę. W imie wyznawanej ideologii stosował metodę państwowego terroru, doprowadził do śmierci kilka dziesiątków milionów ofiar.

niemiecki polityk, kanclerz, minister spraw zagranicznych Republiki Weimarskiej, laureat Pokojowej Nagrody Nobla, reprezentował poglądy monarchistyczne i nacjonalistyczne. Należał do Deutsche Volkspartei, inspirator Paktu Reńskiego z 1925 r., układu niemiecko-radzieckiego z 1926 r., wsąpienia Niemiec do Ligi Narodów, wojny celnej z Polską.

socjalistyczny polityk francuski, wielokrotny premier Francji, zwolennik związków zawodowych, nagrodzony Pokojową Nagrodą Nobla. Współtwórca propozycji przyjęcia uniwersalnego paktu delegalizującego wojnę.

polityk amerykański, dyplomata, sekretarz stanu, twórca paktu paryskiego (Brianda-Kelloga).

brytyjski polityk, premier 1937-1940. Prowadził politykę appeasementu (uspokojenia), która polegała na stosowaniu ustępstw w polityce zagranicznej wobec hitlerowskich Niemiec i faszystowskich Włoch. Taktyka ta miała na celu zachowanie pokoju za wszelką cenę.